„W nieformie jest nam dobrze”, wystawa 

12-30.06.2025, Jaga Hupało space of creation, Warsaw, Poland

​

W NIEFORMIE JEST NAM DOBRZE

 

„W świetle potyka się o siebie nieskończone i skończone, wieczne
i przejściowe, dalekie i bliskie, to co tu i to co tam” — konstatował w 2017 poeta Wojciech Kass podczas swojej mistrzowskiej prelekcji.*

​

Z podobnego źródła pojęć zdaje się wywodzić praktyka malarska Tyny Majczuk. Twórczyni rejestruje na płótnie codzienne sytuacje, w których światło odgrywa kluczową rolę — nie jako bierne tło, ale aktywny agent zmiany. Narzędzie transformacji, organizująca siła obrazu ukazująca ulotność rzeczywistości.

Pod wpływem światła figura w obrazach artystki traci ostrość, jednolitość bryły i kontury. Rozmywa się,

rozprasza w przestrzeni, dematerializuje. Heraklitejskie słońce jest co dzień nowe — nieustanna zmiana jest istotą świata, a światło — jego powszednią hierofanią. Fundamentalnym czynnikiem przekształcenia formy
i znaczenia, objawieniem tego, co ukryte.

​

Artystka snuje refleksje nad światłem jako medium przemiany w formie malarskiego reportażu codzienności. Z pozoru błahe sytuacje, drobne gesty, fragmenty życia domowego stają się tu pretekstem do poszukiwania przestrzeni autentycznego doświadczania.

W tej perspektywie jej malarstwo staje się sposobem uchwycenia szczelin istnienia (z filozofii Jolanty Brach-Czajny). Majczuk w swojej twórczości

dowartościowuje chwile przejściowe, ulotne momenty, w których obecność przechodzi w nieobecność, a materia w pustkę. Jest to wyraz rozumienia istnienia jako nieustannie płynnego, migotliwego i efemerycznego.

Pozostającego w ciągłym procesie rekonfiguracji.

​

To właśnie w szczelinach i nieformie - nie w wielkich wydarzeniach - objawia się prawdziwa głębia i żarliwość bycia. Obrazy Tyny Majczuk przypominają,
że bezkształtność, rozproszenie, ulotność mogą stać się miejscem

najpełniejszego doświadczenia życia — w całej jego zmienności, kruchości
i pięknie.

 

*Prelekcje Mistrzów Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok, 2017.​

                                                         

Aleksandra Wantuch ​​​

​